Zoals ik heb toegezegd in mijn vorig blog over innerlijk kindwerk, vind je hierna het verhaal van het Kasteel van Debby Ford uit het boek 'The Dark Side of the Light Chasers'. Het is een vrij vertaalde versie.

Stel je voor dat je een groot kasteel bent, met lange gangen en duizenden kamers. Iedere kamer in het kasteel is perfect en bezit een speciaal geschenk. Iedere kamer vertegenwoordigt een bepaald aspect van jezelf en vormt een geïntegreerd deel van het complete, perfecte kasteel.

Als kind onderzocht je iedere centimeter van je kasteel zonder schaamte of oordeel. Zonder angst doorzocht je iedere kamer om er juwelen te ontdekken en het mysterie ervan te doorgronden. Met liefde betrad je iedere ruimte, of het nu een toilet, een slaapkamer, een badkamer of een kelder was. Iedere kamer was uniek. Je kasteel was vol van licht, liefde en verwondering. Maar op een dag kwam er iemand naar jouw kasteel en vertelde je dat een van je kamers niet goed was, dat die toch zeker niet in jouw kasteel thuishoorde. Als je een perfect kasteel wilde hebben, kon je volgens die persoon deze kamer maar beter afsluiten. Omdat je liefde zocht en geaccepteerd wilde worden, sloot je snel de kamer af.

De tijd verstreek, en er kwamen steeds meer mensen naar je kasteel. Zij gaven allemaal hun mening over de diverse kamers. Ze lieten weten welke zij wel leuk vonden en welke niet. Langzaam maar zeker sloot je de ene na de andere deur af. Je prachtige kamers werden afgesloten, het licht viel er niet langer naar binnen en zij verdwenen in het donker. Vanaf die tijd sloot je steeds meer deuren, om verschillende redenen. Je sloot deuren omdat je bang was, of omdat je dacht dat de kamers te overdadig waren. Je sloot de deur naar de kamers die te modern of juist ouderwets waren. En je sloot deuren omdat een van jouw kamers in andere kastelen niet voorkwam. Je religieuze leiders vertelden je dat je niet langer in bepaalde kamers mocht verblijven, dus deed je weer een deur dicht. Iedere deur die toegang gaf tot iets dat niet aan de maatstaven van de maatschappij of je eigen ideaal voldeed, ging dicht. De dagen waarin je kasteel eindeloos scheen en je toekomst opwindend en helder, waren voorbij. Je hield niet langer van iedere kamer met dezelfde liefde en bewondering. Kamers waar je eens trots op was, wilde je nu liever laten verdwijnen. Je probeerde manieren te verzinnen om deze kwijt te raken, maar ze maakten deel uit van je kasteel.

Nadat je de deur gesloten had naar verscheidene kamers die je niet leuk vond, verstreek de tijd. En op een dag vergat je gewoon dat die kamers er waren. In het begin realiseerde je je niet wat je aan het doen was toen je de kamers afsloot. Het werd langzamerhand een gewoonte. Omdat iedereen je verschillende boodschappen gaf over hoe een prachtig kasteel eruit zou moeten zien, werd het gemakkelijker om naar hen te luisteren dan te vertrouwen op je eigen innerlijke stem, de stem die het complete kasteel liefhad. Door die kamers af te sluiten, begon je je veilig te voelen. Al snel merkte je dat je nog slechts een paar kleine kamertjes bewoonde. Je had geleerd hoe je het leven kon wegsluiten, en je voelde je daarbij op je gemak. Velen van ons hadden zoveel kamers afgesloten, dat ze zelfs vergaten dat ze ooit een kasteel waren geweest. Ze namen gewoon aan dat ze slechts een klein huisje waren met twee slaapkamers en achterstallig onderhoud.

Stel je nu eens voor dat je kasteel de plek is waar je alles van jezelf laat worden, zowel het goede als het slechte, en dat ieder aspect dat op deze planeet bestaat in jou woont. Een van je kamers is liefde, een is moed, een is elegantie en een andere is genade. Er zijn eindeloos veel kamers: creativiteit, vrouwelijkheid, mannelijkheid, eerlijkheid, integriteit, gezondheid, assertiviteit, sensualiteit, kracht, verlegenheid, haat, hebzucht, frigiditeit, luiheid, arrogantie, ziekte en kwaad. Iedere kamer is een essentieel onderdeel van het geheel en iedere kamer heeft een tegenpool ergens in jouw kasteel. Gelukkig zijn we alleen tevreden wanneer we dat verwezenlijken waartoe wij in staat zijn. Het feit dat we niet tevreden zijn met onszelf, zet ons ertoe aan de verloren kamers van ons kasteel te zoeken. Wij kunnen onze uniekheid alleen vinden wanneer wij alle deuren van de kamers in ons kasteel openen.

De Weg Naar Zelfacceptatie

De metafoor van het kasteel, zoals beschreven door Debbie Ford, toont het belang van het houden van je innerlijke kind en het erkennen en accepteren van alle eigenschappen die je in je hebt. Je hebt de vrijheid nodig om te mogen zijn wie je bent, zodat je voelt dat alle kamers in je kasteel welkom zijn. Dat je in volle glorie mag zijn wie je bent en je geen deuren hoeft te sluiten in je prachtige kasteel. Elke kamer bevat iets waardevols. Leer dit te waarderen en elke kamer open te stellen voor je ‘gasten’. Zorg ervoor dat je ten alle tijden voorziet in je behoeften, zodat je mag zijn wie je bent.

Reflectie en Actie

1. Welke kamers heb je afgesloten?

Dit kunnen aspecten van jezelf zijn die je hebt onderdrukt vanwege angst, schaamte, of de invloed van anderen.

2. Wie of wat veroordeel je vaak?

Dit kan een aanwijzing zijn voor welke aspecten van jezelf je hebt afgesloten of ontkend.

3. Wat zijn de tegengestelde kamers in jouw kasteel?

Bijvoorbeeld, naast een kamer van zelfverzekerdheid of arrogantie kan er een kamer van bescheidenheid en loyaliteit zijn. Het erkennen van beide aspecten kan helpen bij het integreren van je volledige zelf.

Conclusie

Het kasteel als metafoor nodigt ons uit om onze innerlijke wereld te verkennen en de gesloten kamers weer te openen. Door dit te doen, kunnen we ons volledige potentieel benutten en een leven leiden dat in overeenstemming is met onze ware aard. Het vraagt moed en doorzettingsvermogen, maar de beloning is een diepere verbinding met onszelf en een groter gevoel van vervulling. 

“Only in the presence of your entire self can you appreciate your magnificence and enjoy the totality and uniqueness of your life.”